Reisgedachten

Vandaag even wat anders dan gewoonlijk. En misschien wel voor herhaling vatbaar, maar dat ligt aan jullie mening. Ik zette gewoon mijn gedachten op papier (of eigenlijk op mijn beeldscherm) en ineens was het af. En dat allemaal door wat inspiratie tijdens een autorit.

Deze week reed ik (nou ja, mijn vader reed) met de auto van de kop van Noord-Holland naar Almere. En zoals eigenlijk altijd deed ik niets om mezelf te vermaken. Ik ben nogal snel wagenziek en word dus al een tikje misselijk van het kijken op mijn mobiel. En na een uur rijden bedacht ik me ineens iets. Toen mijn zusje en ik vroeger in de auto zaten, vroegen we na vijf minuten rijden al hoe ver we nog moesten en hoe lang het nog zou duren. Maar nu bekruipt het gevoel dat ik het zat ben me pas na een uur. Dus ik vroeg me ineens af: hoe kan dat eigenlijk? Waarom is je besef van tijd anders naarmate je ouder bent geworden?

Hopelijk schrik ik jullie niet af met zo’n ‘diep’ onderwerp, maar soms wil ik gewoon even mijn gedachten delen. Mijn vader gaf gelukkig een antwoord op mijn vraag, waar ik zelfs de logica wel van inzag. ‘Je hebt nu meer gedachten en meer controle over je gedachten dan toen je een kind was’, zei hij. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Eerst zat ik in de fase van het naar buiten kijken. Maar dan niet hoe ik het nu doe, in gedachte verzonken, maar meer dat ik op zoek was naar iets interessants. Dit was in ieder geval toen ik op de basisschool zat. Helaas was er niet veel interessants te ontdekken op de snelweg, want meer dan auto’s en landschap was er niet te zien.

Daarna kwam ik in de fase van de autospelletjes. Vooral het ‘zwaaispel’ kan ik me nog goed herinneren. Gewoonweg zwaaien naar andere automobilisten en hun medepassagiers. En het was écht tof, wanneer er iemand terugzwaaide. Maar dat was niet alles. Het was een wedstrijdje. Mijn zusje zat altijd links en ik zat altijd rechts. En je raad het al, het ging om wie de meeste mensen terug liet zwaaien. Ik zwaaide naar rechts en zij naar links. Dit zorgde wel voor wat competitie tussen ons twee. Soms reden we op de rechter rijstrook en dan kon ik naar niemand zwaaien. Dat was natuurlijk niet eerlijk! Maar lol hadden we wel.

Nu zit ik dan, als we het zo even noemen, in de laatste fase. Ik kan me in de auto heel goed vermaken, zonder echt iets te doen. Wauw, dat klinkt logisch. Er is gewoon veel om over na te denken. Ook al zijn het dingen als ‘wat moet ik ook al weer inleveren voor school deze week?’ of ‘hoe zou die platte egel op de weg hier terecht zijn gekomen?’ Maar ik zou mijn gedachten ook wel eens uit willen zetten. Aan niets denken lijkt me namelijk heel rustgevend. Maar wat zal een autorit dan lang duren…

Wat doe jij tijdens een lange autorit?