woensdag 17 juni 2015

Personal | Back on the road


Hey allemaal! Ik ben weer terug van weggeweest. De afgelopen weken heeft Evi een groot deel op kunnen vangen, maar vanaf vandaag ga ik er ook weer vol tegenaan. Het bloggen heb ik gemist, maar ik moest het om een aantal redenen gewoon even stilzetten. Ik wilde het niet, maar het moest gewoon. Omdat ik vind dat ik jullie wel wat uitleg verschuldigd ben zal ik de situatie vandaag aan jullie uitleggen.

De afgelopen weken waren voor mij erg zwaar. School combineren met werk, een sociaal leven en het vele reizen van Utrecht naar de Noordkop (toch zo'n 2,5 uur) braken mij steeds meer op, waardoor ik niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal moe was. Vooral dat laatste is iets wat veel impact op mij heeft gehad, mede doordat ik het deze laatste schoolweken best moeilijk heb om alles nog bij te houden. Ik heb zelfs een moment gehad waarop ik niet meer zeker was over mijn studie (terwijl ik het gewoon hartstikke leuk vind) en ik niet meer zeker wist wat ik wilde doen in de toekomst. Het heeft dan ook heel wat huilbuien gekost om überhaupt zelf te begrijpen wat er zich in mijn hoofd afspeelde en ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Gelukkig gaat het de afgelopen twee weken al veel beter dan voorheen en ik hoop dit dan ook nog even vol te kunnen houden tot mijn vakantie van start gaat.


Zoals jullie in veel fotodagboeken hebben kunnen zien reis ik veel van Utrecht naar m'n ouderlijk huis. Ik doe dit omdat ik daar nog steeds werk heb en een groot deel van mijn vriendinnen daar nog woont. Ook wil ik mijn familie gewoon zien als het kan, omdat ik het idee heb dat ik anders veel te veel mis als ik er een week niet ben. Nu is het makkelijk om mijn baan op te geven en dan hier iets te zoeken, maar ik zit daar zo goed op mijn plek dat ik daar gewoon geen behoefte aan heb. Bovendien is het met mijn leeftijd niet meer heel gemakkelijk om een bijbaan te vinden. Je bent al snel te oud, of je hebt geen kans meer op veel uren of een vast contract. Ook is het zo dat ik in weekenden en vakanties naar huis ga en het is voor mij dan niet handig om hier een baan te hebben, vaak zoeken ze toch mensen die altijd beschikbaar zijn en dat ben ik niet.

Je kan eigenlijk wel zeggen dat ik het moeilijk vind om dingen los te laten, ondanks dat ik er zelf voor gekozen heb om op kamers te gaan. Je zou kunnen zeggen dat ik dan maar beter terug kan gaan als ik het 'oh zo zwaar' heb, maar dat is voor mij geen optie. Geloof mij als ik zeg dat ik het 'zelfstandig' wonen geweldig vind, want de vrijheid en verantwoordelijkheid die ik nu heb vind ik juist heel erg fijn. Ik mis het alleen heel erg dat ik niet meer in 'mijn dorp' woon, waar ik de fiets kan pakken en binnen 5 minuten bij een vriendin op de stoep sta. Het dorp waar ik ben opgegroeid, waar ik iedereen ken, waar het soms heel vervelend is dat mensen op je letten, maar waar je stiekem ook heel erg blij om bent, omdat het aantoont dat het mensen ook zou opvallen als je er een keer niet bent.


Nu de vakantie eraan komt ben ik heel erg blij dat ik weer twee maanden terug ga naar plek waar ik ben opgegroeid, al weet ik dat ik het dan ook echt wel weer zat ben, want mijn kamertje hier ga ik echt wel missen. Toch raar, als ik bij mijn moeder ben dan mis ik mijn kamer en als ik op mijn kamer ben dan mis ik thuis. Gemis is een raar fenomeen, waar je uren over kan filosoferen, maar voor nu laat ik het erbij. Soms denk ik dat het er meer te maken mee heeft dat ik in Utrecht de vrijheid heb en daar mijn sociale leven. Als het in combinatie kon, dan was het zeker een stuk makkelijker geweest, maar voor nu zit dat er helaas niet in.

Ik hoop dat jullie nu meer begrijpen hoe de situatie voor mij was de afgelopen weken. Ik praat er niet graag over, maar ik kon jullie ook niet elke keer voor de gek houden. De komende weken ga ik de verloren tijd proberen in te halen en hoop ik jullie weer blij te maken met de artikelen die ik schrijf.

Xx Ilona

Hoe ga jij om met een dip waar je moeilijk uit komt?

No Comments Yet, Leave Yours!